bando
bando İt. bando
bando
a. (ba'ndo) 1. müz. Türlü üflemeli ve vurgulu çalgılardan oluşan ve genellikle geçit törenlerinde kullanılan mızıkacılar topluluğu veya takımı, mızıka: Tepebaşı bahçesindeki bando da Tuna Dalgası'nı çalıyordu. -O. C. Kaygılı. 2. mec. Takım, topluluk: Hırsızlar bandosuna kumanda eden Ciyanni, asıl hırsız değilmiş. -A. Midhat.
bando
Bando, orkestra, çalgı aletleri
bando, 5 karakter ile yazılır. Ayrıca,
b harfi ile başlar, o harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise,
'b', 'a', 'n', 'd', 'o', şeklindedir.
bando kelimesinin tersten yazılışı odnab diziliminde gösterilir.