canlıcılık

a. fel. 1. Olup bitenin, ruhlar alanının gizli güçleri tarafından yönetildiğine inanan ilkel anlayış, animizm. 2. Bağımsız bir ruhsal varlığın insanda ve doğa nesnelerinde yerleşik olduğuna inanan ilkel dinî görüş. 3. Tek ve aynı ruhun fikrî ve organik hayatın ilkesi olduğunu ileri süren öğreti. 4. Çocukta bir düşünce biçimi olarak bütün cisimlerin canlı olduğuna inanma.

1. İnsanın beden ve ruhtan oluştuğunu, ruhun da yaşamın temeli olduğunu ileri süren öğreti. 2. Çocuğun, çevresindeki eşyayı canlı sayması.

(Lat. animismus-anima = ruh) : 1. Olup bitenin ruhlar alanının gizli güçlerince yönetildiğine inanan ilkel anlayış. 2. Bağımsız bir ruhsal varlığın insanda ve doğa nesnelerinde yerleşik olduğuna inanan ilkel dinsel görüş. 3. Tek ve aynı ruhun düşünsel ve organik yaşamın ilkesi olduğunu ileri süren öğreti. 4. Çocukta bir düşünce biçimi olarak bütün cisimlerin canlı olduğuna inanma.

1. Doğadaki her varlıkta bir ruh bulunduğu, her nesneyi bir ruhun yönettiği yolundaki, din kurumuna kaynaklık eden ilkel inanç. 2. Ruhu bedenin ilk nedeni ve canlandırıcısı sayan, ruhsal olayları olduğu gibi, yaşamla ilgili olayları da düşünen bir ruhun yönettiğini ileri süren öğreti.

Doğadaki canlı-cansız bütün varlıklarda bir tin bulunduğu ve bu tinin çevredeki nesne ve olayları etkilediği yolundaki ilkel inanç.

1. Evrendeki çeşitli olayların ruh âlemine ait güçlerce yönetildiğini ileri süren akım. 2. İnsanda ve doğada, maddeden bağımsız bir ruhun bulunduğunu, bütün cisimlerin canlı olduğunu ileri süren anlayış. 3. Ruhun, düşünce hayatının ve organik yaşantının temeli olduğunu öne süren doktrin, animizm.