han

(I) a. tar. 1. Osmanlı padişahlarının adlarının sonuna getirilen unvan. 2. Doğu ülkelerinde yerli beyler ve Kırım girayları için kullanılan unvan: Kırım hanları. Altın Ordu hanları.

(II) a. esk. 1. Yol üzerinde veya kasabalarda yolcuların konaklamalarına yarayan yapı: “Bir handa, yorgun argın tatlı bir uykudaydık.” -F. N. Çamlıbel. 2. Büyükşehirlerde serbest mesleklerde çalışanların oda veya daire tutup çalıştıkları birkaç katlı yapı: “Ömer Abit hanında bir yazıhane kiralanmış, aylıkla bir otomobil tutulmuştu.” -E. E. Talu.

Ekin biçilirken tarlanın bölündüğü küçük parçalar.

Kısa zaman, an.

1. Dükkân. 2. At, eşek gibi hayvanların yattığı yer.

< Far. hân: han; şark tipi otel; bir bahçe etrafını çeviren dükkanlardan meydana gelmiş çarşı. || han evleri: malikâne

Dükkan

Konak, han

(Mimarlık) Eskiden kent ve kasabalarda ya da önemli kavşak noktalarında, yolcuların hayvanları ile birlikte konakladıkları, içinde ahırları, yatacak odaları bulunan yapı. Ay. bk. kervansaray.

1-Türk hükümdarlarına özgü bir san: Sultan Selim Han gibi. 2-Doğu ülkelerinde yerli beyler ve Kırım girayları için kullanılan san. 3-Konaklama yeri.

öz. a. Eskişehir iline bağlı ilçelerden biri.

Cinsiyet: Erkek 1. Eski Türklerde kağana bağlı veya kendi başına buyruk, ikinci derecede bir devlet başkanı. 2. Osmanlı Padişahlarının adlarının sonuna getirilen san.

Muş ili, Bulanık ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

Şanlıurfa ili, Ceylânpınar ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

han için benzer kelimeler

han, 3 karakter ile yazılır. Ayrıca, h harfi ile başlar, n harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'h', 'a', 'n', şeklindedir.
han kelimesinin tersten yazılışı nah diziliminde gösterilir.