iğ

a. 1. Pamuk, yün vb.nden iplik eğirmekte kullanılan, ortası şişkin, iki ucu sivri ve çengelli olan, ağaçtan yapılmış araç, eğirmen, kirmen. 2. biy. İğ iplik. 3. hlk. Araba okunun ekseni. 4. hlk. Değirmen taşının ortasında bulunan ve yukarıdaki üst taşa geçen demir eksen.

iğ Fr. Fuseau
iğ Fr. Mal. Maraz, dâ, sû
iğ

Hastalık, dert: İnsana bir iğ girmeye görsün, kolayca çıkmaz.

iğ

Portakal, karpuz vb. şeylerin üzerindeki çil gibi lekeler.

iğ

1. Değirmen taşının ortasında bulunan ve yukarıdaki üst taşa geçen demir eksen. 2. Bezirhanede kuvvet kolundaki taşı kaldırıp indirmeye yarayan helezon biçimindeki ağaç. 3. Çıkrıklarda ipliğin sarıldığı demir tel. 4. Dokuma tezgâhlarında kalemleri sarmak için kullanılan demir eksen. 5. İplik gerilen çarkın uzun ucu. 6. Dingilin tekerleklere geçen kısmı. 7. Su dolaplarının ortasında bulunan kalın ağaç dingil.

iğ

Çatılarda eşit aralıklarla ve birbirine paralel olarak konulan ağaçlar.

iğ

bk. iğ iplikleri

iğ

1. Su değirmenlerinde çarka bağlı demir mil. (Körküler *Yalvaç -Isparta; Beyceli *Fatsa -Ordu) 2. Taş eldeğirmenlerinde üst taşın, ortasından geçirilerek alt taşa tutturulmuş ağaç kazık. (*Kemalpaşa -İzmir) 3. Çıkrıkta iplerin sarıldığı demir kısım. (Gölbaşı *Çankaya -Ankara) 4. Yünü ip durumuna getirmek için kullanılan üst kısmında şişkinlik bulunan ağaç şiş. (Yenikent *Aksaray - Nideğ.) 5. Alt kısmında ağırşak bulunan ip bükme aracı. (Güllüce *Gümüşhacıköy -Amasya)

iğ İng. spindle

(anlamdaş. füze):Mitoz ve mayoz bölünmeleri sırasında meydana gelen iğ biçimindeki ipliksel yapı.

iğ (I)

Verem, inceağrı.

iğ (II)

Mihver, kutup.

iğ, 2 karakter ile yazılır. Ayrıca, i harfi ile başlar, ğ harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'i', 'ğ', şeklindedir.
iğ kelimesinin tersten yazılışı ği diziliminde gösterilir.