lehçe

a. 1. dil b. Bir dilin tarihsel, bölgesel, siyasal sebeplerden dolayı ses, yapı ve söz dizimi özellikleriyle ayrılan kolu, diyalekt. 2. Konuşma tarzı: “Onun lehçesine aşina olanlara göre gayet derin hikmet, pek ince manalar taşırdı.” -Y. K. Karaosmanoğlu.

Bir anadilin, ses, yapı ve sözdizimi bakımlarından büyük ayrılık gösteren kolu: Anadolu lehçesi, Çuvaş lehçesi, Yakut lehçesi vb.

Bir dilin tarihî, siyasî, sosyal ve kültürel nedenlerle değişik bölgelerde, zamanla ses yapısı, şekil yapısı ve kelime hazinesi bakımından önemli farklarla birbirinden ayrılan kollarından her biri: Türkçenin Anadolu, Azerî, Özbek, Kazak, Kırgız, Türkmen lehçeleri gibi. Lehçeleri, yapıları bakımından birbirine yakın ve uzak lehçeler olarak ayırabildiğimiz gibi, taşıdıkları özelliklerdeki ortaklık bakımından da gruplara ayırabiliriz. Nitekim Yakut ve Çuvaş lehçeleri Türk dilinden çok eskiden ayrılmış kollar olarak Türkiye Türkçesine ve öteki Türk lehçelerine uzak lehçelerdir; ayrılıklar çok derindir. Azerî ve Türkmen lehçeleri ise TT'nin yakın lehçeleridir.Türkçenin Kuzeybatı (Kıpçak), Güneybatı (Oğuz-Türkmen), Güneydoğu ve Kuzeydoğu (Altay bölgesi lehçeleri) olmak üzere dört lehçe grubu vardır.

Azerbaycan Türkçesi: dialekt, lähcä, şivä; Türkmen Türkçesi: dialekt; Gagauz Türkçesi: dialekt; Özbek Türkçesi: lahca;Uygur Türkçesi: dialekt; Tatar Türkçesi: dialekt ~ cirle söyläş; Başkurt Türkçesi: dialekt; Kmk: dialekt; Krç.-Malk.: dialekt; Nogay Türkçesi: dialekt; Kazak Türkçesi: dialekt ~ jergilikti til erekşeligi; Kırgız Türkçesi: dialekt; Alt:: t'arçaal; Hakas Türkçesi: dialekt; Tuva Türkçesi: dialekt; Şor Türkçesi: dialekt; Rusça: dialekt

öz. a. (le'hçe) 1. Polonya dili. 2. sf. Bu dille yazılmış olan.

lehçe için benzer kelimeler

lehçe, 5 karakter ile yazılır. Ayrıca, l harfi ile başlar, e harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'l', 'e', 'h', 'ç', 'e', şeklindedir.
lehçe kelimesinin tersten yazılışı eçhel diziliminde gösterilir.