anaç

a. 1. Yemiş verecek durumdaki ağaç: “Bir yıllanmış ağaca anaç derler, babaç demezler.” -B. Felek. 2. Yavru yetiştirecek duruma gelmiş olan hayvan. 3. sf. İri, kart. 4. sf. Şefkatli, anne gibi davranan. 5. sf. mec. Kurnaz. 6. sf. mec. Deneyimli, bilgili. 7. sf. mec. Başına buyruk.

Değirmende çarka giden suyu salmıya yarıyan ark.

Ana kalıpla dökülmüş büyük kerpiç.

1. Analaşmış, çok yavru doğurmuş, yaşlanmış, kümes hayvanı, kuş ve evcil memeli hayvan. 2. Çok oğul vermiş arı. 3. İhtiyarlamış, kocamış adam. 4. Evlenmemiş, yaşlanmış kız. 5. Orta yaşlı, ergin, olgun kadın. 6. Kuvvetli sağlam. 7. Çok beslenmiş, iri, dolgun: Anaç bir tavuk aldım. 8. İyi cins damızlık hayvan, boğa. 9. Aşı yapılan dal, gövde.

Köklü, eski: Bu anaç bir ağaçtır.

Çelik çomak oyununun büyük sopası.

1. Kurnaz, tecrübeli, bilgili. 2. Serbest hareketli, başına buyruk, eksik terbiyeli kız veya kadın: Bu kız amma da anaç olmuş ha. . .

Huy ve şekil bakımından anneye benzeyen: Küçüklüğünden beri anaçlığını bırakmadı.

1. Su arkı, bent. 2. bk. ana (III)-1.

1. bk. ana (VI)-3. 2. bk. ana kalıp.

Bakımlı, verimli toprak.

Kağnı tekerleğinin orta kısmı.

Büyük kerpiç kalıbı.

Hatıra, hediye, armağan.

Karşı, ön taraf, gözönü, her taraftan görülebilen yer, meydan, açıklık.

Ana olma çağına gelmiş (genellikle hayvanlar için).

Aşılanan, yerinde gelişen, ana ağaç.

Yetişkin, doğurma çağına erişmiş

(tarım)

bk. ana

Ordu ili, Perşembe ilçesi, merkez bucağına bağlı bir yerleşim birimi.

anaç için benzer kelimeler

anaç, 4 karakter ile yazılır. Ayrıca, a harfi ile başlar, ç harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'a', 'n', 'a', 'ç', şeklindedir.
anaç kelimesinin tersten yazılışı çana diziliminde gösterilir.