ki
bağ. 1. Anlam bakımından birbirleriyle ilgili cümleleri birbirine bağlayan bir söz: Uzun değneklerine dayanmış çobanlar iddia ederler ki memba sularının her biri bir ayrı derde devadır. -R. H. Karay. 2. Özneyi, tümleci güçlendirerek cümlenin temel bölümüne bağlayan bir söz: Siz ki beni tanırsınız, niçin böyle düşünüyorsunuz? 3. Öyle, o kadar, o denli vb.nden sonra, kullanıldığı cümleye güç katan bir söz. 4. İkinci cümledeki yargının birincideki hareketin yapılışı sırasında görülerek şaşıldığını bildiren bir söz: Kapağı kaldırmış ki sandık bomboş. Bir de ağzıma aldım ki şeker gibi tadı var. 5. İki cümlede anlatılan durumların uyuşmazlığını bildiren bir söz: Ama o bir şey yapmamıştı ki onun hiç kabahati yoktu. -O. C. Kaygılı. 6. Yakınma, kınama vb. duygular anlatmak için bir cümlenin sonuna getirilen bir söz: O beni sevmez ki! Sana güvenilmez ki! 7. Bir soru cümlesinin sonuna getirildiğinde şüphe veya endişe anlatan bir söz: Acaba gelmez mi ki? Bunu bana bırakırlar mı ki? Acaba ceza verirler mi ki? 8. Bazı kelimelerin sonuna bir ek gibi eklenerek birtakım zarflar, yeni edatlar oluşturan bir söz: Belki, çünkü, hâlbuki, mademki, sanki gibi.
ki
İki.
ki
Kim?
ki
Ki
ki
< Far. ki: ki (bağlama ve cümlebaşı edatı). || gı / gu / hı / hu (Şenkaya-Olur-Oltu Türkmenleri ağzında kalın ünlülü kelimeler üzerine) || ke || kin || ku || çu || amma ki|| bile ki || demek ki || eyer ki || gel ki || haşa ki || na ki || ne ki || o ki || oldu ki|| olur ki|| yane ki
ki
"ki bağlacı // yetar ki: ...da
ki, 2 karakter ile yazılır. Ayrıca,
k harfi ile başlar, i harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise,
'k', 'i', şeklindedir.
ki kelimesinin tersten yazılışı ik diziliminde gösterilir.