mani

a. ruh b. Kişinin sevinç, güven ve her türlü etkinliğinin normal olmayan bir biçimde arttığı ruh hastalığı.

Şaşma ünlemi.

Köpek yavrusu.

1. bk. manık-3. 2. Ördek yavrusu.

Küçük fındık.

Üvendirenin ucundaki üç köşeli demir parçası.

Her zaman, sürekli olarak.

Mâni (bk. mane)

Genellikle birinci, ikinci ve dördüncü dizeleri uyaklı olan halk koşuğu.

Ortak halk yazınında bir deyiş türü. Sazve tekke ozanları da bu türe ilgi göstermişler, maniler söylemişlerdir. Genellikle, dört dizeden oluşur; 5,6,7,8,10,14 dizeli olanları da bulunur. Daha çok, hecenin yedili ölçüsüyle söylenir. Uyak dizeli olanları da bulunur. Uyak düzeni a a b a biçimmindedir; ab c b biçiminde olanları da vardır. Konuları hafif alay, sevi, ayrılık vb. duygularıdır. Manilerde anlatılmak istenen düşünce ya da duygu genel olarak son iki dizede toplanır: / İstanbul çarşısına / Gün doğar karşısına / Adam gönül verir mi / Kapı bir komşusuna.

(I) a. (ma:ni:) Bir şeyin yapılmasını önleyen şey, engel: “Kaç zamandır beynimi, kanımı ateşlendiren bu idealimin lezzetini tatmak için her mâniyi çiğneyeceğim.” -H. R. Gürpınar.

(II) a. (ma:ni) ed. Genellikle birinci, ikinci ve dördüncü dizeleri uyaklı olan, daha çok hecenin yedili ölçüsüyle söylenen halk şiiri: “Her köyde mâni, türkü söyleyen biri var.” -M. C. Anday.

Mali

engel.

(Halk edebiyatı terimi) Ezgi ile okunmak üzere, çoğu yedi heceli ve dört dizeli veya 7 + 7 heceli ve iki dizeli olarak meydana getirilen bir dörtleme türüdür.

mani için benzer kelimeler

mani, 4 karakter ile yazılır. Ayrıca, m harfi ile başlar, i harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'm', 'a', 'n', 'i', şeklindedir.
mani kelimesinin tersten yazılışı inam diziliminde gösterilir.