kabul

kabul, -lü Ar. ®ab°l

a. (kabu:lü) 1. Bir şeye isteyerek veya istemeyerek razı olma: “Her mihnet kabulüm yeter ki / Gün eksilmesin penceremden” -C. S. Tarancı. 2. Konukları veya işi olanları yanına, katına alma: “Başımı kaşıyacak vaktim yok. Kabul saatlerine dikkat oluna!” -N. Hikmet. 3. Sunulan bir şeyi, armağanı alma. 4. Bir öneriyi uygun bulma, onaylama. 5. Bir yere alınma: Okula kabulüm için dilekçe verdim. 6. tic. Akseptans.

kabul

Köşe.

< Ar. kabûl) kabul

< Ar. kabül) Kabul // kabul etmek: benimsemek

kabul İng. acception
kabul İng. acceptance

1. Bir poliçenin, adına çekilen kişi tarafından imzalanarak, borcun ödeneceğinin onaylanması. 2. Bir bankanın kendi üzerine çekilen poliçeye "kabul edilmiştir" şerhini koyması.

kabul İng. acceptance

Ödeğin taşıyanınca ilgilisine gösterilmesinde parasını önelinde ödemeği kabullendiğini ödek üstüne bir yazı yazmak suretiyle yapılan yüklenim.

kabûl

taplama. ~ etmek: taplamak.

Kabul İng. Acceptation

---

kabul için benzer kelimeler

---

kabul, 5 karakter ile yazılır. Ayrıca, k harfi ile başlar, l harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'k', 'a', 'b', 'u', 'l', şeklindedir.
kabul kelimesinin tersten yazılışı lubak diziliminde gösterilir.