ağa

ağa

a. 1. Geniş toprakları olan, sözü geçen, varlıklı kimse: “Sonra köy ağası hazretleri bizim de kıçımıza atacak tekmeyi.” -N. Hikmet. 2. Halk arasında sayılan ve sözü geçen erkeklere verilen unvan. 3. Büyük kardeş, ağabey: “Köye varınca ağamdan parasını muhakkak alır, sana veririm.” -E. İ. Benice. 4. Okuryazar olmayan yaşlı kimselerin adlarıyla birlikte kullanılan san. 5. sf. mec. Cömert, eli açık. 6. hlk. Koca. 7. tar. Osmanlı Devleti'nde bazı kuruluşların başında bulunanlara verilen resmî san: Yeniçeri ağası. Çarşı ağası.


ağa

Ağabey, büyük erkek kardeş.


ağa

Baba.


ağa

1. bk. aga-1. 2. bk. aga-2. 3. Kayınbirader. 4. Kayınbaba, kaynata.


ağa

1. Şeyh. 2. Seyit, peygamber sülâlesine mensup kimse.


ağa

Sevgili.


ağa

1. Büyük erkek kardeş. 2. Saygıdeğer (kimse).


ağa

Dostum, arkadaşım anlamında seslenme ünlemi.


ağa

Ağa, bey, efendi; arkadaş; baba; ağabey. || ağa begin: kocam, beyim, eşim || ağafendi: ağa efendi


ağa

Ona (III. teklik şahıs zamiri yaklaşma ve bulunma hâli)


ağa

1. ağa, mülk sahibi. // ağanun. 2. “ağabey, sahip, efendi” veya “yiğit, adam...” manasında bir hitap ifadesi. // ağam


ağa

1. Osmanlı sarayında, yönetsel ve askerî örgütünde belli orun ve aşamadaki kişilere verilen ad. 2. Büyük konaklarda çalışan erkek görevlilerin başı.


ağa

1- Ağabey, büyük oğul, büyük erkek kardeş. 2. Baba, ata. 3. Efendi, büyük, âmir.


Ağa Köken: T.

Cinsiyet: Erkek 1. Kırlık kesimde geniş toprakları olan, sözü geçen, varlıklı kimse. 2. Halk arasında sayılan ve sözü geçen erkeklere verilen san. 3. Ağabey, büyük kardeş. 4. Yardım eden, cömert kimse. 5. Okuryazar olmayan yaşlıca kişilerin adlarıyla birlikte kullanılan


ağa için benzer kelimeler


ağa, 3 karakter ile yazılır. Ayrıca, a harfi ile başlar, a harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'a', 'ğ', 'a', şeklindedir.
ağa kelimesinin tersten yazılışı ağa diziliminde gösterilir.