ağa
a. 1. Geniş toprakları olan, sözü geçen, varlıklı kimse: Sonra köy ağası hazretleri bizim de kıçımıza atacak tekmeyi. -N. Hikmet. 2. Halk arasında sayılan ve sözü geçen erkeklere verilen unvan. 3. Büyük kardeş, ağabey: Köye varınca ağamdan parasını muhakkak alır, sana veririm. -E. İ. Benice. 4. Okuryazar olmayan yaşlı kimselerin adlarıyla birlikte kullanılan san. 5. sf. mec. Cömert, eli açık. 6. hlk. Koca. 7. tar. Osmanlı Devleti'nde bazı kuruluşların başında bulunanlara verilen resmî san: Yeniçeri ağası. Çarşı ağası.
ağa
Ağabey, büyük erkek kardeş.
ağa
Baba.
ağa
1. bk. aga-1. 2. bk. aga-2. 3. Kayınbirader. 4. Kayınbaba, kaynata.
ağa
1. Şeyh. 2. Seyit, peygamber sülâlesine mensup kimse.
ağa
Sevgili.
ağa
1. Büyük erkek kardeş. 2. Saygıdeğer (kimse).
ağa
Dostum, arkadaşım anlamında seslenme ünlemi.
ağa
Ağa, bey, efendi; arkadaş; baba; ağabey. || ağa begin: kocam, beyim, eşim || ağafendi: ağa efendi
ağa
Ona (III. teklik şahıs zamiri yaklaşma ve bulunma hâli)
ağa
1. ağa, mülk sahibi. // ağanun. 2. ağabey, sahip, efendi veya yiğit, adam... manasında bir hitap ifadesi. // ağam
ağa
1. Osmanlı sarayında, yönetsel ve askerî örgütünde belli orun ve aşamadaki kişilere verilen ad. 2. Büyük konaklarda çalışan erkek görevlilerin başı.
ağa
1- Ağabey, büyük oğul, büyük erkek kardeş. 2. Baba, ata. 3. Efendi, büyük, âmir.
Ağa Köken: T.
Cinsiyet: Erkek 1. Kırlık kesimde geniş toprakları olan, sözü geçen, varlıklı kimse. 2. Halk arasında sayılan ve sözü geçen erkeklere verilen san. 3. Ağabey, büyük kardeş. 4. Yardım eden, cömert kimse. 5. Okuryazar olmayan yaşlıca kişilerin adlarıyla birlikte kullanılan
ağa için benzer kelimeler
ağa, 3 karakter ile yazılır. Ayrıca,
a harfi ile başlar, a harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise,
'a', 'ğ', 'a', şeklindedir.
ağa kelimesinin tersten yazılışı ağa diziliminde gösterilir.