kalıntı

a. 1. Artıp kalan şey, bakiye. 2. Eski çağlardan kalmış şehir veya yapı, ören, harabe: “Efes, Bergama'nın kalıntıları, ulaştıkları uygarlığı serer gözler önüne.” -N. Cumalı. 3. İz, işaret. 4. mec. Bir toplum, kültür, uygarlık vb.nden artakalan şey: “Bu babacan, filozof ve hazırcevap insanlar kuşağı, tükenen bir görgü devrinin son kalıntıları gibidir.” -H. Taner.

Olduğu yerde geceleyen, eve gelmeyen kimse.

Daha önce faal olan fakat evrim sırasında fonksiyonunu kaybeden herhangi bir organ ya da yapı.

bk. eski.

Değişen tarihsel ve toplumsal etkilere karşı büyük bir direnç göstererek geçmişteki köken, olgu, özellik ve görünümleri bakımından çok az değişikliğe uğramış olan ve bulundukları toplumsal düzen içinde, düzenin işleyişine uygun mantıksal bir durum göstermeyen halkbilim ürünleri, bk. halkbilim.

Bir sayışımın alacaklı değeri ile borçlu değeri arasındaki fark.

Metallerin erimesi sırasında, dışık gibi çıkmayıp katılaşarak yapıda kalan sülfür, nitrür vb. özdek.

(Pareto) Eski düzene özgü olup, toplumsal değişmelerden sonra da varlığını bir süre daha sürdüren ekin öğeleri.

metalbilim: Metallerin erimeleri sırasında, dışık gibi çıkmayıp katılaşarak yapıda kalan sülfür, nitrür vb. özdek.

Bir maddenin orijinal bileşenlerinden bir kısmının alınmasından sonra geriye kalan kısmı.

Başkalaşmış kayaçlarda, ilkel dokusu korunmuş yapı.

kalıntı için benzer kelimeler

kalıntı, 7 karakter ile yazılır. Ayrıca, k harfi ile başlar, ı harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'k', 'a', 'l', 'ı', 'n', 't', 'ı', şeklindedir.
kalıntı kelimesinin tersten yazılışı ıtnılak diziliminde gösterilir.