yapı

a. 1. Barınmak veya başka amaçlarla kullanılmak için yapılmış her türlü mimarlık eseri, bina. 2. Yapılmakta olan konut, yol, köprü vb. inşaat, konstrüksiyon. 3. Yapma, oluşturma, ortaya konulma, meydana getirme: Kırıkkale yapısı bir tabanca. 4. Canlı bir varlığın ruh veya beden özelliklerinin tümü, bünye, strüktür: “Yapısı sağlam, güzel bir erkekti.” -Y. Z. Ortaç. 5. Bütünün bir araya getirilişinde uyulan dizge, strüktür: Dil yapısı. Cümle yapısı. 6. fel. Ögeleriyle somut bağımlılığı olan bütün. 7. top. b. Parçaları ve ögeleri arasında yasaya uygunluk, durağan bağlar ve karşılıklı ilişkiler bulunan dizge veya bütün, strüktür.

Yelkenli, kayık.

Bal peteği.

Evin çatısı.

Kayaçların ve onların oluşturdukları katmanlarında yerkabuğu içindeki düzeni, durumu.

Öğecik ile özdeciklerin, eksicik ya da öğeciklerden oluşma biçimi.

(Mimarlık) Genel olarak dülger ve duvarcıların birlikte yaptıkları örek.

Belli bir dilin bölümlerini birbirine bağlayan ilişkiler bütünü. Söz gelişi, Türkçenin ses yapısı, seslerin birbiri ile ilişkilerine, şekil yapısı da ek ve köklerin karşılıklı ilişkilerine bağlı bir sistem, bir bütündür.

binâ.

Bir örnekbiçimi oluşturan değişkenler arasındaki bağıntının örüntüsü. Etken çözümlemesinde yapı, değişkenler ve ortak etkenler arasındaki bağıntının örüntüsüdür. Her değişken ortak etkenlerin tümüne bağlı değilse yapı yalındır.

Her tür dizge, bileşik, molekül, atom ve çekirdekten bir araya gelen nesne ya da parçaların birbirine göre oluşturdukları düzenlenim.

Duvarlar ya da sütunlar üstüne oturtulmuş bir çatısı bulunan, insanların, hayvanların ve malların barınması ya da başka gereksinmeleri karşılamaları amacıyla yapılmış; bir yapıtasarcılık ürünü.

Boş olmayan bir küme ile alanları bu küme içinde olan belli bağıntılardan oluşan dizge.

1. Metabilimde, genellikle içyapı yerine ve ona özdeş olarak kullanılan terim. 2. Belirli bir düzen içinde yapılmış olan.

(botanik, jeoloji, kimya)

Canlı bir varlığın ruh ve beden özellikleri bütünlüğünün özellikle kalıtımla ilgili olan yönleri.

Parçaları ve öğeleri arasında yasalılık, durağan bağlar ve karşılıklı ilişkiler bulunan dizge ya da bütün.

1. genel uygulayım: a. Bir bütünü oluşturan parçaların düzenlenimi. b. Yapılış, kuruluş, oluş, yaratış; bunların biçimi. 2. a. fizik, kimya: Öğecik ve özdeciklerin, eksiciklerden, öğeciklerden oluşma biçimi. b. metalbilim: 1. Genellikle içyapı yerine ve ona özdeş olarak kullanılan terim. 2. Belirli bir düzen içinde yapılmış olan ürün, yapım vb. c. yerbilim: Kayaç kütlelerinin kıvrılma, kırılma gibi biçim değiştirme olayları ve iç itim sonucu birbiriyle ilgili durumları. 3. mimarlık, bayındırlık: Barınmak, çalışmak ya da başka bir amaçla kullanılmak için yapılmış her türlü mimarlık, bayındırlık yapıtı. 4. işleyim: a. Yapma, oluşturma. b. bk. yapım.

Kayaç kütlelerinin kıvrılma, kırılma gibi biçim değiştirme olayları ve iç itim sonucu birbirleriyle ilgili durumları.

Duvar. (*Tavşanlı -Kütahya)

bk. yapu.

yapı için benzer kelimeler

yapı, 4 karakter ile yazılır. Ayrıca, y harfi ile başlar, ı harfi ile biter. Tüm karakter dağılımı ise, 'y', 'a', 'p', 'ı', şeklindedir.
yapı kelimesinin tersten yazılışı ıpay diziliminde gösterilir.